de meeste reizen tot dusver

29 december 2013

beeldmateriaal via http://voortijdigtestament.skynetblogs.be en links

Reis naar Noorwegen in octo-Tuf-camper

Maandag 13/06/05;  Namiddag vertrokken.  Nog bij ons ma gegeten en daar met een paar koeken en appelsienen vertrokken met wat washandjes en een koord , vloeibare zeep  en een product om af te wassen dat zus2 nog meegaf, wasknijpers zelf, vrouwen toch.  Ik oriënteer me op de zon en m’n landkaarten en rij via  de rustige wegen naar ’t noorden. Eerst Nederland en Duitsland. Na een paar uur zijn de koeken handig meegenomen.  Onderweg gaat er van alles door je hoofd.  Een vogel die je ziet vliegen is niet zomaar en vogel, maar het resultaat va een ononderbroken evolutie. In Nederland op weg naar Emmen delen brede grachten  en groen de dorpen in twee.  Hoe mooier de landschapen, hoe minder monotone en zinloze gedachtegangen in je hoofd.  In Duitsland, Dörpen, een dorp met zowel een dorpsdeel als een industrieel deel, slap ik  voor het eerst alleen in m’n Tuf.  Na een bezoek aan de plaatselijke herberg met de gebruikelijke indrukken over de stm –en vergadergasten, goed geslapen achter een kerk.  ’s Morgens zie ik een zwarte (Afrikaanse) pastoor en een paar nonnetjes de kerk binnengaan.  Het was een mooie Duitstalige mis.  De patroonheilige van de kerk was Bonifaas, hij had daar een glasraam. ‘Bonifaas’, is de tweede naam van mijn vader zaliger die enkele maanden terug overleed.  Er waren ook twee vrouwen met hele witte nekken in de mis en met heel bruin haar, net een tweeling.  Er gaat hier weer natuurlijk veel meer door m’n hoofd dan ik kan vertellen bij dit alles, maar dat er nog zoveel traditionele devotie in de Westers wereld was, verwonderde me.  Als je m’n reisweg wil volgen en de kilometers en gedane onkosten, moet je maar eens in m’n travelnotes schriften kijken.  2375km was de afstand op de kilometrik van een Belg die half mei uit Wavre vertrokken was en die ik op 22/06/05 in Zuid-Noorwegen rond Farsund zou tegenkomen.

Dinsdag 14/06/05. Met zo weinig mogelijk snelweg op m’n gemak verder.  In Flensburg aan de jachthaven kan je rustig overnachten.  Heb altijd trouwens gratis overnacht.  Op de mooiste plaatsen zijn er foto’s van. In Glücksburg is er een idyllischle vijver.  In Flensburg was er de bewuste ‘Flensburg’ annekdote en ik probeerde Flensburg linguistiek met iets te verbinden in m’n fantasie.  Ik vond maar niks en reed de stad binnen en een lekkere bakkersgeur drong in m’n neus, nog vond ik geen metafoor, een vergelijking…tot almeteen ik precies als door de stem van m’n vroegere reisgenote ‘flensjes’ hoorde zeggen; op zo iets mals en simpels, allé dat ik dar niet op kwam.  Maar ja, ‘flensjes’ is een niet vaak gebruikt woord en over ’t algemeen staan vrouwen dichter bij de affiniteiten van wat met eten te maken heeft.  Onderweg kom je altijd een aantal mensen tegen (meestal gewoon wandelaars, fietsers…die je op gedachten aan andere mensen en toestanden brengen; waardoor je op de duur bij hele abstracte ideeën en theorieën of concretere dingen uitkomt.  In onbekende mensen herken je vaak bekende gezichten of trekken er van.  Zo was er die Deense Viking op z’n brommer.  De nieuwe Vikings, een stuk zachtaardiger waarschijnlijk.  De sirene van een schip dat als een verlangen van de levende naar een dode klonk…ook daarover zou ik nog tijdens mijn reis vele stellingen maken. Er was ook die indruk van die invalide in z’n wagen, depressief geraakt op ’t laatst van zijn leven…of veel vroeger reeds ?

Woensdag 15/06/05 Alle dagen een rauw patat en een paar walnoten is goed voor me. Op een brug zie ik een camion van Blue Line, wist niet welke firma het was.  Op een ander kruispunt op een andere brug, zie ik een camion van Aldi passeren.  Ik begin te zingen ‘al die willen te kaperen varen …’ Onbewust groeit het idee om niet nar Noorwegen te gaan langs Zweden; maar in Hanstholm (noord Denemarken) de ferry te nemen.  Het was bovendien een reclame aanbod, 150 euro heen en terug en je bespaart de mazout van Zweden naar Noorwegen en terug.  Als je langer tijd hebt is een ferry niet nodig natuurlijk.  Vóór ferry, met bewuste omwegen : Nederland 400 km, Duitsland 500 km, Denemarken 600 km.

Donderdag 16:06:05  Ferry Fjord Norway firma door Skagerak.  Weinig mensen op de dekken. Binnen kijken ze waarschijnlijk tv en er is ook een filmzaal, een winkel en zo meer.  Terwijl de zee me het idee geeft dat tijd een product is van ruimte, elementen en bewustzijn, varen we onder de deskundige leiding van de commandant.  Boot.  Kalme zee, hoofd leeg maken.  Zes uur af en toe noteren. Kan men op een bepaald moment wel denken wat men wil ?  Schuldgevoelens, laster, lasten, honger en dorst en alles wat aan het praktische leven verbonden is, verhinderen het zuivere denken…maar ze helpen ook het zuivere denken en voelen verder.  Dat zou nog meermaals tijdens de reis duidelijk worden.  Geweldig, zo een ferry.  Je pist recht in zee…of niet ? Ik zie in ’t begin de zee veruKking op de gezichten van een paartje…een paar uur later kom ik hen weer tegen en dan is er precies al iets weg.  Een kapitein op een schip is als een mens…in een mens varen ook verschillende goestingen mee; één bepaald er echter de koers op één bepaald moment.  Je eigen koers uitzetten is belangrijk.  Nog doorgefilosofeerd, maar ik bespaar het U.  Als je op het dek op een houten bank gaat liggen, voel je het geraamte dat jou draagt rn het schip dat door de zee gedragen wordt en de zee door de aard en de aard edoor de ruimte en de ruimte door… .  Denken met je ogen dicht is als speuren in een ondergrondse ruimte (soms verlicht door een beeld). Het is als speuren naar welke verbindingen van abstracte of concrete aard er het eerst opduiken. Ik begin m’n reisweg uit te stipellen, naar daar waar volgens de levensechte geosatelietatlas de bergen het hoogst zijn. Mercator had die luxe nog niet, hoewel hij ervaren meegewerkt heeft en misschien langs ons om nog mee geniet.  We zien alleen maar wat er gebeurt in ’t leven, zoals in een actiefilm, niet naar wat er kwam bij kijken om de film mogelijk te maken.  Niet alleen reizen, maar eens goed kakken is goed voor je inspiratie precies.  Hoe is het mogelijk dat er mensen zijn die  sterke drank liggen drinken op een schip ?  Ik gebruik de schuim op zee als orientatiepunt om de snelheid van het schip te achterhalen. Zie weer een paar Viking uiterlijken.  Vroeger generaties lang teveel robben gegeten, vermoed je soms. Wat maakt de schuim op de zee eigenlijk ? Ons lijf is onze kajuit in het schip aarde.  Contineten.  Kunstwerken van ondergronds bewustzijn. Woorden en zinnen zijn energie. Indien ik ooit naar Noordkaap ga, best langs Finland, recht omhoog.  Om 15u15 van de boot af.  De Noorse dagen beginnen in de zomer met licht van vier uur ’s morgens tot 24 uur ’s avonds.  Bakkebo E39 richting Stavanger naar BJERKHEIM nemen, dan Oltedal.

Over de dromen die ik had, vooral in de hoge bergen, waren ze navenant diep.  Mijn slaapfase begint als iets story wordt in plaats van een concrete gedachte over iets praktisch.  Wolkenkrabbers hebben een heel andere sfeer als de majestueuze bergen hier denk je en ineens zit je in een verhaal.  Je praatte met die oude vrouw op het kerkhof en verstond toch een deel van haar Noors.  Ze had in Holland gewerkt in de tulpen en was eens in Rome geweest.  Daar was al euro.  Die kronen in NW en DNMK, hoe lang nog dat muntgedoe ?  Net als met de lonen, gelijkschakelen per sector.  De vogels klinken  hier precies dezelfde als thuis, maar op andere toonhoogten.  Heb er ook diverse gezien die je thuis niet ziet in de Nederlanden.  Ontmoeting in een kerk in Kvinestal met jonge Chopin vertolker, die Jostein Gaartner verschillende keren las.  Goed gesprek.  Site gegeven.  Ik reis en zie de poëzie en de niet toevalligheid en de rol van het toeval achter alles.  Het houten huis dat al een zekere ouderdom heeft en iets donkerder van kleur is dan de anderen in de rij van 4 of 5, hellend, naar weer een mooi zicht op de fjord toe. Het oudere hout, ,og versiert met bloemenbakken en afgetreden treden.  Zoals in een oud nest zijn ook hier de jonge vogels al gaan vliegen…en de oude vogels nestelen er zich nog.  Sliep in een huizenbuurt in een klein dorp.

DAG 6. Op kracht gekomen in Kristinasand.  Dan terug omhoog naar de sneeuw.  Vermoedde niet dat ik nog half bevroren meren ging tegenkomen. Tuf gaat naar zijn 110.OOO km. Beeldenspel onderweg. Doorheen de duizenden bergen en landschappen droeg ik er telkens één op aan iemand van de zovele mensen die ik ken.  (zie travelnotes 2004-2005).  Langs stromend water en stilte gaat noteren beter.  Weer veel inspiratie voor schrijven over allerlei domeinen in alle stijlen van de literatuur opgedaan. Een miljoen gedachten en indrukken gehad.  Elke dag wat genoteerd, maar het schrijven gebeurde op de dag van het herinchecken op de boot.

Waar ik nu zit ?  Telemark. (einde 41, 134 rechts, 37 rechts, einde 41, links 134). Twee bruggen voor Brunkeberg. Kvitsund.  In functie van de SUND (gezond)-gemeenten georienteerd : HAUgesund HERgesund, KVITsund; alwaar ik een folkoloristische groep van gelukkige mensen ontmoette; waar ik veel gemeenschappelijke genen in herkende (al hadden mijn grootouders achtereenvolgens een noorderlijk, indiaans (zonder het te zijn), Oosters en Zuid Europes uiterlijk).

“Ge kunt van een atlas niet verwachten dat ze er alle buskotjes opzetten en dan er nog bijzetten in welke er telefoon is en welke niet” (wat komt die zin in het met de hand geschreven verslag doen, vraag ik me nu bij het typen acht jaar later af) ? Terug sneeuw in zicht.  Geen Glitterling (2452meter), zo ver, dan raak ik niet terug aan het tempo van mijn capaciteiten.  Ik probeer een vergelijking te bedenken voor de regendruppels op het water die kleine eilandjes makenen iets dat kookt. Het één veroorzaakt door koude en hitte, ’t ander door vuur.  Zoals in ’t dorp bij ons vorige maand, hoor ik hier ook een koekkoek.  ’s Nachts gaan m’n dromen weer heel diep en de interpretatie bij het wakker worden nog veel verder (moet daar zelfs niet voor reizen, maar nu wel zeer straf).  ’t Gaat soms zelfs zo ver dat het toch niet in een mogelijke roman of zo te beschrijven is. Misschien dient het alleen ter innerlijke verrijking van mezelf en positieve uitwerking bij tijd en wijlen op anderen.

Zondag 19/O6/05.  Sneeuw altijd verder af dan ge denkt. Het liedje “’t was boven op de berg dat ik begreep”, van Bram Vermeulen in m’n hoofd.  Terwijl in ’t dorp m’n zonen en oma aan ’t eten zijn, kijk ik naar de waterval bestudeer ze en reis door langs de bergen met sneeuw, die zich enkele uren vroeger ochtendlijk in het water spiegelden.  Later ontmoet ik een Nederlandse oude man en mensen die blij zijn dat ze de gedeeltelijk bevroren bergmeren nog één maal of een eerste keer kunnen zien.  Het is zo deugddoend als de wuivende kinderen overal onderweg, want het is hier al vakantie. Ik maak enkele vierkante meter Noorwegen vuilnisvrij (alhoewel het er heel proper is).

Deze stilte in de bergen is heerlijk om aan te kunnen.  Bijna zonde om de motor hier te starten. Wandelpad dat luisterde naar de naam “Almanvegen”.  Neem elk nederlands woord en vervorm het een beetje en voeg er –VIK of UND of OG bij en zo voort en je hebt één van de duizenden Noorse gemeentenamen. Jezelf, ondanks de beweging, helder blijven aanvoelen is de kunst. De zon ’s morgens weerspiegelt op een bepaald moment de bergen exact in het water, op een ander moment niet meer.  Enkele jaren terug zag ik in Malmö (Zweden) een foto van Noorwegen.  Heb hem paar keer menen te herkennen. Het aardse schone da tik als het ultieme zag, is slechts de vonk van het uur van het geestelijke.  Thuis is ’s avonds mijn pomp ook af, maar dit is een andere soort moete.  Als je lang alleen reist, maken de objecten geluiden waar je woorden in hoort die met de situatie te maken hebben : de vulnisbak van de camper : ‘open, dicht’. Haha, nee alles is ok hoor !  Ook met beelden heb je dat : vb.  vis in vijver : “save the world from polution” . Hargesrind, bergen, tunnel.  Ik dialogeerde met de steen waar op ik rustte.  Het water smaakt naar sneeuw en ademen is prachtig als je rust hebt.  Denk aan pa, aan zijn eerste adam (was ik eigenlijk ergens ook al bij, logisch gezien) en aan zijn laatste adem (de voorlaatste leek de laatste te zijn, maar in alle rust nam hij er nog één teug bij, en het was volbracht…en hij is in alle vrede gegaan.  Een waterval.  Over een rots heen schept het water door er ‘over te springen’ een soort lucht-droge plek. Van het lang observeren van het geluid van water terug naar de stilte. E134 Austmann.  Het eerste moment dat je ergens aankomt is de aura er van het sterkst aanwezig, daarna vermindert het en trek je verder.    (ook op het thuisfront gelegen platsen).  Sandes, Sand. Haukelli. Drommen. Haugesund.  Altijd weer kiezen en berekenen en plannen en dan toch gedeeltelijk intuitief beslissen. Uitgesproken sprookjesachtige wegen. 30 à 40 km per uur, af en toe aan de kant om een paar jachtiger mensen door te laten.  De Vikings zakten af naar ons streken en hun opgedane ‘geloof’ heeft hier inmiddels ‘bergen’ verzet.  Tunnels en nog eens tunnels, niet geweldig verlicht, best met geen zonnebril doorrijden.  SCAN DI NA VIE.  (zie travelnotes schrift).  Sandes. Kivik. Rust. Ontzagelijk groot meer tussen smalle bergstroken met groen bebost aar water langs alle kanten van af druist.  Ontmoeting met Duits natuurfotograaf, dialoog verloren in de wind, met veel aanwezigheid van beiden wegens de overweldigende natuur. Overzetboot Knutsvik.  Zelfs niet gevoeld dat ik dreef vóór ik de bomen zag, want ik schreef in de camper. Iedereen blijft zitten als de veerboot vol is.  Weinig wantrouwen gehad in sommige figuren onderweg en de broer van camper Tuf stond achter ons. Verder naar Hemelsland, Vormenland en Fossen. Houtwinning, rond het hout wordt ijzer getrokken om het te bundelen eens gezaagd. Stein Gebakt Brot gegeten.  Wandeling in bijna Iers landschap met schapen (ook in Noorwegen passeer je soms te snelle rijders, maar niet zo veel als in ’t Zuid Europa).  Op zo’n rustige momenten heb je soms geen behoefte aan niks en niemand meer. Komt wel  bij momenten verandering in.  Enorm veel kwikstaartjes onderweg gezien. Spelen een spel onderweg met de auto’s, maar vangen insekten zoals op de rots in de rivier.  Mieren door windscheet op een steen verast of verrast.  Slak van mierndood gered.  Zit bij Jossefjorden.  Hartvormige steen die je tevens als voet kan interpreteren gevonden.  Theorie over dat we allemaal een stuk van onze voorouders zijn geschreven (zie travelnotes schriftje). Deze theorie is de volgende dagen door veel dingen op mijn pad geëvolueerd en door dromen aan de magische werkelijkheid getoetst.  Zal deze gegevens eens moeten bestuderen en een tekst van maken als ik weer thuis ben…als ik er dan nog aan uitraak.  Alleen op reis gaanis goed omm achter veel dingen te komen; zoals doorheen het hele Oostblok tot Griekenland na m’n scheiding.  De verschillende karakters die in een mens zitten, de artiest, de filosoof, de positieve mens, de militant en hun wisselwerking.  Tweede grote reis alleen, Tsjechië en Denemarken niet meegerekend.  Op tijd de oude mobilhome kuisen. Totenvik (liep ‘dood’ op meer). Krant in ’t Noors proberen lezen.  Valt mee, gesproken versie versta je veel minder.  Iemand van het thuis front aan de telefoon “dan hedder van genoten” gsm van iemand anders “Noorse voetbalspeler gaat Olympic Athene trainen”.  Als je op reis gaat moet je per man minstens toch een bidon water meenemen. Anere zaken : wc pot niet vergeten te sluiten.  Op schepen moeten gasflessen dicht.  Oanes (heel mooi zicht) op tunnel en brug (weer overzetboot).  Kverneland. Vikingen, waarschijnlijk afgekomen voor voorliefde voor vlak land ? De Noorse boeren van nu zijn meesters in het bebouwen van het groene gedeelte van de bergen nochtans.  Ander gedachten : mensen die iets aan mekaar hebben, mooier is er ook niet.  Groeten bij handopsteken van andere mobilhomers en anderen (kinderen, mensen die je laat passeren enz.  Verpleegste in park, lookalike Melanie in ’t dorp. Byrne-Oslo : per trein is 7 uur (800km) en kost voor jongeren 250 Krone (30 euro) en maximum 750 Krone. (tip voor zeer oude dag, hopelijk).

Dinsdag 21/06/05 verlaten landschap, bergachtig, rotsen, in de buurt van steengroeve, heerlijke rust, wandeling, weer betrekt. Noors GUD=God.  Richting Flekkefjord, Hellersn; enorme zichten met heel donkere bergen als ze nat zijn en merkwaardige grote en kleine vogels met speciale geluiden.  Mis tv niet. Je leert van filosoferen een beroep maken. Maar zelfs met tv, kan je dat niet laten.

Woensdag 22/06/05 Dromen weer verklarend voor vragen en waar ik in de dag mee zat. Rebelse andersdenkende beweging affiche.  God Sommer (goede zomer). Vangrails waar het gedurig vriest, hebben metalen plaatje tegen waterinsijpeling (de houten plotten dan). Zon weer van de partij. 465 Kvindahl_Alvarhem in 7 versies onderweg de 9de van Beethoven gezongen, prachtige vergezichten.  Gezwommen, kwam er vroeger uit dan anders…onbewust toeval : anders had ik Alan Leonidis gemist (een fietser uit Wavre die van halfmei tot vandaag al 2375 km aflegde  Goed filosofengesprek gehad. Heeft nog op de camping in Sint Joris Weert gewoond waar ik ook ooit woonde-wist veel over kabala ! Daarna botherham met 3 stukken gegeten Siroop, Honing, Choco (de Belgische vlag). Free use of internet in bibliotheken.  Telefoonkaarten moesten ze hier al in een winkel in schoendozen gaan zoeken. Door overal verspreid genetisch materiaal, bestaat ook ‘dood’ in die zin niet, dacht ik onderweg.  Sommigen voelen maar hun basic ‘ik’ aan en hebben geen nood aan filosofie.  Indien je de verschillende delen van het zijn kan voelen, doorgronden en ten volle beleven, ben je een gelukkiger mens.  Je manier van interpreteren en observeren verandert.  Er zit meer talent in een mens verbogen dan hij denkt. Farsund 22/06/05.  Op het rond punt aldaar staat een wereldbol met een schip er op.  In evenwicht blijven op het water, op de emoties en zo meer. Soms orienteer ik me op de schaduw van de kamper om mijn weg bij twijfel te kiezen. Gisteren was het zonnewende. Eindelijk heel goede vissoep gevonden.  Eiken. Staan ook veel eiken zoals in Linderal veel Linden stonden.  Pal Eiken (verzetstrijder---zie ook op genomen foto’s).  HA DEI (goedendag) van weer oude vrouw op kerkhof. Prachtige kerhoven hier, natuurrotsen op gazon.  In Eiken staat een steen waar de mensen al eeuwen rond komen staan als ze he nieuws van de omliggende dorpen willen horen.  Vuilniszakken in ’t Noors : Braggel. Grappig voor wie zuid Nederlandse dialecten kent.  Ik zet mijn dag in het teken van de humor na het theoretische werk van daarnet. Helleland, boer en boerin geleken op koppel mensen hier die het niet makkelijk hebben de laatste jaren. Gedachte “ al wat mogelijk is van menselijke combinaties en Lot bestaat wel ergens of heeft ooit bestaan of zal bestaan; alles of deelaspecten worden wel altijd door iemand of meerderen vertolkt.”

Frelsearmeen. de 501 en de E39  en de 44 prachtig.  Zo gerust in de zon dat ik rechtstond, wakker werd en deel twee van die weesgegroet die ik op vaders koffietafel na de begrafenis traditioneel moest bidden, in één keer wél terug wist (gelukkig dat de zaal inviel toen, figuurlijk).

Byriedal weer, maar vanuit andere richting, heerlijk moment in volle boerenzomer leven.  Hegelstad. Piepklein vliegskes die steken. Laatste overnachting Egersund, voor ferry.  Nooit te dicht bij uitgangsleven jongeren parkeren. Komen eens aan de camper wiggelen, een dondervloek jaagt de volgelingen van Thor wel weer weg.  Statoil, de Noren hebben gelijk hun staatsbedrijf voor olie niet te privatiseren, goede sociale zekerheid.   Ontbeten Bjerkeheim.  Vroege laatste bergwandeling. Nieuwe wijken op rotsen. Mijn water om te wassen is op, bijgehaald in fjord.  Noorse jongeren gelijkenis uitgelegd tussen Noors en Nederlands.

Overtocht naar Denmarken.  Helder weer.  Zon, hele tijd op dek gezeten vanachter. 10 verdiepingen. Weing volk aan dek voor 500 man gasten (voetbal op tv-cinema-spelen…). Koppels met babies nemen vooral kajuiten.  Heb op dat dek enkele meditatietechnieken ontwikkeld voor mezelf.

-situering van de positie van de aarde aanvoelen (tussen planeten), eindigend met de zon, steeds aan het goede gedacht en de namen van de planeten ‘aangevoeld’

-   achter het uiterste in de mikrowereld ligt het goede//vertrekkend van de zon in beide richtingen de zee afspeuren en alle continenten en hun leven het beste wensen terwijl je langzaam een cirkel maakt

-jezelf concentreren op je zelf, hoe evalueer je je leven en dat van anderen ? wat wil je doen ? voel je dat je iets moet doen ? nadat je geen tegenstellingen meer voelt, zak je van je hoofd naar andere lichaamsdelen en dank je ze

-mensen goede evoluties we wensen

-opmerkelijk, ineens beeld van twee indianen te paard

De terugtocht via Denemarken, heel mooi met dat zomerlijke licht van Noorwegen in de spiegel bij avond (en nacht)(normaal rij ik niet ’s nachts, maar heel zacht licht) . Het was een reis zonder radio eigenlijk.  Ineens schoot hij vanzelf aan in Denemarken, dacht dat boxen stuk waren.  Bij terugreis Hamburg bezocht en twee concentratiekampen van vroeger in de buurt.  Het ene, waar in de oorlog een kleine honderd mensen van mijn dorp omkwamen. Neuengamme. Heb er (het was al dicht, in de werkplaatsen ‘smeerlappen’ geroepen op de opzichters van toen…heel hard, het galmd nogal, maar het kamp was al toe toen ik er aan kwam .  Daarnaast hoorde ik stemmen uit de gevangenis die men daarnaast gebouwd heeft.  Ironisch.

 

Alle Belgen minister van Buitenlandse Zaken

Op reis ontmoet je het echte buitenland, vooral in de mensen met wie je een gesprek opbouwt.
Zo was er in Hongarije 'Roodkapje', een vrouw van toen tegen de zestig, die in een dorpje achter het Balatonmeer een restaurant had voor Igor en alleman, helemaal niet naar de normen die wij gewoon zijn, maar ze hield er helemaal op haar eentje het sociale leven draaiende. Zoals in vele landen konden wij Belgen met onze uitgebreid talenkennis ons letterlijk in vijf talen verstaanbaar maken.

 

Als je alle dagen voor 10à 15 euro bij Cubanen thuis slaapt en er voor 8 euro Kip, krokodil, makreel...kunt eten en een wagen huurt ben je goedkoper af dan 9 dagen in een hotel te zitten. Als je dan 16 dagen lang 'taxi Belgica' speelt en alle dagen een 30-tal mensen meeneemt kom je thuis met ongeloofelijke verhalen en een 30-tal emailadressen...die de herinneringen aan de interland telkens weer doen bovenkomen, telkenmale je ze herleest. Je komt er Canadezen (VS-ers omwille van het stomme embargo toen nog minder) tegen die je boektips geven en je kan de Cubanen erop wijzen dat ze eens zouden kunnen proberen om op projektlijsten te stemmen, zodanig dat ze de mensen uit hun partij die hun best niet doen zouden kunnen wegstemmen.

In China, als je bij een particulier te gast bent, wordt je van her naar der meegesleurd, want iedereen wil zijn Engels eens uitproberen. Je eet er in restootjes met heerlijke tsjingtsjangmuziek en de plaatselijke afgevaardigde van de telecomvakbond vraagt het snot uit je neus. In Hongarije runt Gabriella en vele anderen wiens namen me ontsnappen een 'zimmer frei' en ze brengt je haar wonderen van tuinkunst boven op het bergje in haar hof in het kleine chaletje met de stenen kachel. In het concentratiekamp van Neuengamme kan je de walg om de moord op een zestigtal dorpbewoners wegroepen in de lege 'werkateliers'...”dikke smeerlappen”.

In Servië vergeet je nooit de ontmoeting met een eenvoudige jonge boer die hooi aan 't binnen halen was en de treurende oorlogsslachtoffers. Wateren tegen een boom als je op het platteland een bericht met 'mijnen, opgepast' tegengekomen bent, doe je niet, dat kan ik je verzekeren.

In Albanië, toen, slecht berijdbare wegen (nu ?) was er de ongeloofelijke Mus Mema uit Kalimash, die me twee banden hielp vervangen...en de politieman-lifter die ik meenam op weg naar huis, en ik die dacht dat het om een controle ging. Je kan er je banden laten oppompen met de drukfles van een oude, afgedankte legercamion, ergens aan toch wel al een modern cafeetje ,waar je voor de aanwezige werklozen in vier talen uitlegd hoe de sociale zekerheid bij ons in mekaar zit en wat ze bijgevolg van hun politiekers moeten eisen voordat ze hier met heimwee komen te zitten. In Turkije, al die mensen die je uitvragen over waar je de volgende dag naartoe gaat, om te weten welke van hun vrienden ze moeten verwittigen van klaar te staan als je uit één van die kleine busjes stapt 's anderendaags. In Griekenland in de Peleponesos, de begrafenis van een oud man, aangekondigd door een simpel A4-tje op een houten telefoonpaal nog. Zijn kist stond rechtop op hem te wachten aan de tuindeur, terwijl je hem binnen kon gaan begroeten zag je de auto's van de zonen en dochters met andere Europese nummerplaten staan.

 

Je hoeft niet altijd echt naar 't buitenland, want die mensen die je ginder tegenkomt zijn ook hier te vinden. Zo heeft er eens ooit een paar jaar een Chinees en zijn vrouw en kind bij me gewoond. Hij studeerde architectuur en zijn vrouw en hij werkten in een restaurant...de man heeft het nu in China gemaakt. Op een jaar tijd kon hun dochtertje van zes Nederlands. Binnen het jaar kende ik alle Chinezen in 't stad...waaronder een studente die hier theologie kwam studeren, ik en Confucius vielen bijna achterover toen ik de oude Latijnse teksten die ze moest studeren zag...ze is dan ook via mij 'filosofie' gaan studeren en vertrok achteraf met een Engelsman die acht talen kende naar Italië.Dat moet nadat de eerste oorlog in Irak uitbrak, geweest zijn, toen er in het rijhuisje naast me een twintigtal Koerden logeerden. Ik vertaalde via Genjo, die Nederlands kende,Turkse krantenteksten over folteringen in hun dorpen voor hen en legde hen uit dat een onafhankelijk Koerdistan niets iets is waarvoor je moet vechten, alleen de strijd voor werk, samen met de Turken,Irakezen, Iranezen...en waar ze ook zitten, loont de moeite, met het nationalisme van de oude garde, vang je niks aan...en de weg van de wapens lijdt naar de barbarij, zelfs al neem je ze zoals zij, zelf niet op.

Ook via het internet kom je de hele wereld tegen, moet je eens proberen via mijn linken. Uit Israël kreeg ik ooit eens een boek van Aki Or toegestuurd, volledig gratis, gewoon omdat hij ook over geschiedenis geschreven had en (andere)alternatieven naar de toekomst toe bood. Uitwisseling en respect, vooruitgang, daar gaat het om. Bij de officiële ministers van buitenlandse zaken gaat het voor het grootste deel om stagnatie en beperking van de achteruitgang. Gewone mensen komen veel vlugger overeen en hebben vaak dezelfde gedrevenheid omdat ze geen maximumwinsten moeten verdedigen als ze bij mekaar komen. (meer info 'categorie reizen')

Over,de Fransen,...Afrikanen, meer op hun gemak dan wij, later meer Octo 22/08/2009

In 2006 maakte ik een reis door ex- Joegoslavië onder andere om eens te zien wat er al hersteld was van de nationalistische waanzin van de jaren negentig 21ste eeuw.  In alle 'nieuwe' republieken floot ik onderweg wel eens de negende van Ludwig als symbolische uitdrukking van eenheid onder de naties. Voor een korte indruk hiervan, klik op de link. In Albanië keerde ik terug met een achttal verschillende munten op zak.

Meer info over de reis onder de 'categorie' reisroutes' op de blog.

http://vimeo.com/4326262

 

Tunesië

Je hoeft niet altijd weg om de cultuur van je buur beter aan te voelen, maar toch. Op internet uitkijken naar voordelige boekingen en het ijzig vochtige onzer contreien voor Tunesië inruilen bijvoorbeeld. Iets over de geschiedenis van het land, zijn streken en bevolkingsgroepen lezen, zodanig dat je invoelingsvermogen vergroot. Alleen de stilte, het licht, de zeelucht, de warmte en architectuur van ginder kan ook al voldoende zijn om de batterijen op te laden.  Met wat geluk vlieg je over de Zwitserse bergtoppen in de zon over Sardinië richting het eiland Djerba. Dan de bus over de oude Romeinse wal nemen richting Zarsis, poort naar de Berberdorpen in het zuiden. De toeristische zone aldaar heeft enkele hotels aan zee die je via een oprit van een 100tal meter kan bereiken, wat als voordeel oplevert dat je je in een oase van stilte bevindt. In de winter zijn de hotels goedkoper en onderbezet, wat eigenlijk een verkwisting is die je gerust op het konto van ofwel het economisch systeem of de onwil van mogelijke klanten schrijven mag.  Een wandeling buiten de zware hotelpoorten en je bent in een andere wereld dan die van de hoteles die eigenlijk prachtige moderne Arabische kloosters zijn. Je kan er een praatje slagen in het Frans, met een jongeman die jonge kamelen verkoopt, naast zijn pickup met een viertal stuks exemplaren van een zeven maanden oud. Vraagprijs 500euro zonder afdingen. Wegens het geringe aantal klanten in de winkels, neemt men zijn tijd om na het spel van afdingen ook over andere dingen te praten.  De schoondochter en de kleinkinderen in Frankrijk, de zoon die wel van zijn Française gescheiden is, maar wiens ex nog graag met haar zoontje naar de grootouders in Zarzis komt...hoe men hoopt dat de zoon in la douce France minder drinken gaat. De kruidenier beweert dat mensen na hun vijftigste eerst rijp worden om als echte dikke vrienden door het leven te gaan en dat dit voor jongeren nog niet begrijpelijke informatie is.  De man had honderden soorten geneeskundige kruiden en van die Oosterse wijsheden had ik niet verwacht.  Mede dank zij Bourguiba zaliger, die ik al een paar keer door werkmensen hoorde bestoefen, gaan hier de jongens én de meisjes naar school en lopen vrouwen in alle mogelijke kleerdrachten en kleuren rond.  De zee van tijd is hier ook dieper en zij die niet werken of weet ik veel, dammen er voor de alcoholoze cafeetjes, al is dat wel geen dammen, zal het eens moeten vragen.    Hoog op hotelmuurtje zaten twee meisjes die een bloempje aanreikten en dan wordt er een dinar verwacht, maar van m'n pot honing zullen ze langer plezier hebben. Allemaal beelden die een leven meegaan zonder dat je er foto's van neemt. De plaatselijke medewerkster van Neckermann legde prachtig uit wat de streek rond Zarzis zo boeiend maakt en welke Berberdorpen echt de moeite zijn en zo. Tijdens het infogesprek vielen dan ook wijze woorden, 'wie wantrouwig en angstig met mensen omgaat zal een stuk minder levensblijheid te beurt vallen'.  De manier van aanvoelen en leven van anderen niet met vooroordelen maar met begrip tegemoet treden en zelf je spontane assertieve zelve durven zijn, leidt tot inzichten en opent deuren.

Kleurrijke samenleving, tragere klok

De computer van het hotel laat niet toe foto's door te zenden, dus U heeft ze nog tegoed. Een wandeling op de markt van Zarzis is jeonderdompelen in het begin van Afrika. Onderweg een festijn van licht, van blauw tot purper op de vensterkozijnen en koepeltjes, de Arabische franjes, het wit van de huizen en de kleuren van de niet altijd gebetoneerde steegjes naar zee. De talrijke ambachtelijke zaakjes waarvan de lucht van de schrijnwerkerijtjes zalig aandoet.  Iedereen met kennis van autommechanica lijkt hier wel een kleine garage te hebben. Ook de smid heeft werk genoeg en een blik in het atelier van de man die tv's repareert, leert je dat hie zomaar niets weggesmeten wordt en dat men nog veel naar de vorige generaties van TV's kijkt. Kinderen kijken met lieve ogen de zeldzame Westerling verwonderd aan en vrouwen dragen allerlei kleding en durvenhet soms wel aan minder verhullend voor de dag te komen. Ze stralen een prachtige variatie van kleuren uit en dragen sieraden van eigen gesmede bodem. Het grootste gedeelte van de verkopers is niet opdringerig en wordt niet rancuneus als je hun diensten afwijst. De markten zijn een palet van kleuren van fruit, groenten en kleding. Hier en daar is er een moedige jongeman die een westers pub gaat wil gaan runnen. Cafés zij echt cafés met veel soorten koffie en geen theehuizen. Mannen stromen uit de vrijdagse moskee en vrouwen sjouwen soms met koopwaar op het hoofd als ze zich geen taxi fiat kunnen permiteren. Af en toe rijden boeren met ezeltjes of paardjes en houten karretjes door de straten of met oude pickups, volgestouwd met deurige groenten en fruit.  Geen super de luxe welvaart, maar toch tevreden mensen over het algemeen. De strijd om het bestaan maakt hen niet grimmig, maar makkelijk hebben ze het niet. Allah zij dank worden ze niet militair bezet en door het fundamentalisme geterroriseerd. Hun benzine is goedkoop en de ouderen lijken genoeg te hebben met een stoel en de zon.  Je kan de sfeer niet met woordenb overbrengen, je moet hem ondergaan. Eeen veelheid soorten van mensen uit het donkere continent brengt er een soort muzikale ode voor het oog en hart dan.  Dat er vrede mag komen voor alle Arabieren overal, hier gedoogt men de synagoges ten minste.  Ik floot weer de negende van Beethoven en liet mijn ziel genietend, de hoop die daar van uitgaat begeleiden. De minaretten storen me minder dan ik thuis gedacht had.  "Godsdienst lijkt wel een goeie zaak voor mannen en door hen bedacht" hoorde ik vandaag ergens vertellen...ze zijn er misschien de uitvinders van ?  In gedachten zal ik U, oh misschien onderkoelde lezers wat goede warme golven proberen doorsturen, vanuit een prachtig Afrikaans evenwicht, temidden van de palmbomen die men aan het snoeien is.

octo 5-6/02/09

21:44 Gepost door octo in reisroutes | Permalink | Commentaren (1) | Email dit | Tags: tunesie zarzis |  Facebook |

18-10-08

Het leven heeft ons in zijn greep

Het leven heeft ons in een greep, en wij staan het toe

Bij het overvliegen van de eilanden ten Oosten van Griekenland, merk je zelfs in het donker dat ze  hechte groepen vormen, zoals bloemenbladeren rond hun kern, maar dan afgevallen bladeren in het water. Betere metafoor : bij daglicht gestolde, oerhete, kleurige, soms bijna dorre brij uit de  ingewanden der  aarde. De avondverlichting op de eilanden, zorgt voor glinsterende, door de snelheid van het vliegtuig flikkerende krikkenzeeën die eerst tegen de ochtend doven zullen. Eilandbus 141 brengt de verschillende groepen hotelbewoners en hun onderscheidelijke koffers naar het gezellige middelgrote familiehotel met, laat ons zeggen, de steeds ouwbolliger klinkende naam ‘Imperial’, ouwbollig, als je de schade overschouwt die het casinokapitalisme in het achtste jaar van het begin van de 21ste eeuw aanricht.  Onderweg zet de buschaufeur drie valiezen naast de bus aan een bepaald nederig hotelletje. Enig probleem, bij het afroepen van de naam van het hotel reageert er niemand van het vijftigtal vakantiegangers. Opeens dacht ik aan wat m’n reispartner over de mensen vóór ons in het vliegtuig had gezegd, ‘dat een bepaalde vrouw precies blind was, daar ze door haar vriendin op een bepaalde manier gegidst werd. Blijkbaar waren deze mensen zich als mogelijke onervaren nieuwling-reizigers niet bewust van de naam van  hun hotel of was de andere vrouw doof en de blinde dame ook. (moet je zelf eens proberen in een rollenspel met twee) Dus stond ik op en deed de ronde van de bus om deze dames, wie ik nog bij het kofferladen geholpen had, weer te vinden en de situatie voornamelijk in gebarentaal en duidelijk artikulerend uit te leggen. Probleem opgelost. De ongeduldige bustoeristen zaten enkele minuten in de greep van de situatie en werden er een beetje ongemakkelijk van, de stakkers. Zo heeft het leven, als we het niet begrijpen, ook ons in een greep. Dan zitten we op de bus maar we zijn nog niet geweest waar de bus overal stoppen moet…we moeten wel weten waar we moeten afstappen.  Zo is het ook in de maatschappij op politiek en ekonomisch niveau…we zitten vaak machteloos in een file die op sommige momenten maar niet in beweging komen wil en we kunnen vanuit onze positie niet zien wie of welk ongeluk verantwoordelijk is voor de malaise, het ter plaatse trappelen. Wat is dat nu met ons spaargeld ?

        Hippocrates was een man die meer 2400 jaar geleden een kliniek runde in het Griekse Kos , eens soort Gasthuisberg in Leuven van die tijd, maar dan een kliniek waar ook het zieleleven van de patient niet als onbelangrijk werd beschouwd. Vanbovenop de berg heb je een prachtig zicht op de Westkust van Turkije. Ook vanop de fiets heb je heerlijke zichten op de bergen en de zee, de akrobatengeiten enzoverder…allemaal al overvloedig genoeg beschreven in literatuur her en der, vraag maar aan Google. Dus daar hoef ik het niet over te hebben, niet over het eten en de pittige details van wat je allemaal ziet en hoort, die moet je ten slotte zelf meemaken om er helemaal in te komen, de foto’s zijn op aanvraag te bezichtigen.  Zodoende had ik nog wat tijd over om m’n blog vanop 2400 km bij te vullen met filosofische artikels.

Wel niet op google, zijn de kontakten die je zo op reis maakt. Mensen op de fiets, de boot, de bus, gidsen, hotelbarconversaties en de eigenaars van die woorden. Zo was er die iemand die totaal niet van bloemen hield en als een encyclopedie in militair uniform sprak. Dan iemand die zich wel graag onder mensen zou mengen, maar het kwam er maar niet van. Een Noordelijke Nederlandskundige met een zwak voor Belgische bieren maar helaas met een mening die overal tekenen van ondergang van het blanke ras zag, wat bij hem tot een acute Wildersadoratie had geleid. Groot-Nederland, nee laat maar, klein Europa en dan Grote Wereld is al meer dan genoeg om te bereiken. Er was de streng uitziende, rationele vrouw van tegen de zestig die, toen de gids het over de plaatselijke natuurlijke viagra had (kaneeldrankje)ineens met pretoogjes naar ons keek, weg was de strengheid warmee ze haar slaap(?) verduisterde. De hotelbarman met een beetje de trekken van iemand van bij ons.  De conciërge-lady met de twee jobs die alles over the finishing touch van het insteken van de internetbetaalkaart wist. Het grote TVscherm waarop de stand van de ineenstortende wereldekonomie nauwelijks gevolgd werd, alsof mensen eindelijk beginnen doorhebben dat ze bedot worden,wat minder zeker is dan dat ze zichzelf bedotten.

Ook de vrouw van middelbare leeftijd die ons vertelde over de grepen die het leven op haar had vanwege dingen uit het verleden die men nog niet losgelaten had. De man die met z’n arenden en de vrienden op jacht ging back home.  Er waren ook mensen met een goede kans op een toekomstig alcoholprobleem. Er was tevens het internationale Vlaams-Britse koppel waarmee je naast de geplogenheden al eens over dingen van de ziel praten kon. De twee leuke Duitse zusjes op bootreis met hun pa en ma, deden me naar m’n ouwe mobilhome verlangen. Daar kan je de konfrontatie met het overaanbod aan dingen om te kopen of te eten vermijden, de gedachte dat je de middenstand aldaar moet van de ondergang redden, tegengaan. Er was ook de altijd joviale Turkse Griek met zijn unieke vormen van klantenbinding. Altijd maar bezig blijvend, geen tijd om in te zien dat het nationalisme en imperialisme ook de zogezegde tegenstander, de Koerdische medemens niet gaan vooruithelpen…spons over al die in het verleden veroorzaakte pijnen zou ik zeggen. Vanuit vreugde en ratio vertrekken in je oordeel, niet vanuit pijn en negatieve emoties, niet vanuit verkeerd gebruik van eigenbelang ook. De conversatie met het Engelse koppel op de terugreis van het kleurige vulkaaneiland, al filosoferend op de voorste reling van het schip’s bovendek, met het water dat de golven kliefde terwijl altijd alles dichterbij kwam en verderweggleed. Verder ergerde ik me niet meer aan het feit dat men alle dagen een proper laken op het bed komt leggen. Hier valt in oktober nog met een laken te slapen. Als je van in het overwegend donkere deel van Europa hier aankomt met een valling ben je die binnen de dag kwijt. Geen industrie hier,maar 40000 inwoners die geen chaufageketel stoken.   Voor 150 euro per maand   heb je hier een klein studioötje in de winter. Ik erger me ook niet meer aan het feit dat ik wegens de internetexpertise van de reispartner qua het vinden van goedkope vluchten en verblijven hier voor de helft minder zit dan de overige gasten. Medidatie, observatie, communicatie kan je hier op een trager en dieper tempo doen dan wanneer de lucht op het thuisfront al drie weken grijs is. Ook dat is het leven dat je in een grip houden kan. Vooral het fietsen was hier fijn, jezelf wandelend en fietsend een hoge kol opsleuren en dan een kleine zijbaan kiezen om langs de bossen naar de zee te gaan…de weggetjes waren er zo slecht dat we geen andere toeristen ontmoeten, maar de onzeggelijk mooie stilte en geuren van de hoogte en de flora, af en toe doorbroken met al eens een plaatselijke boer die zelden toeristen ziet en van die kleine ortodoxe kerkjes in wit en blauw, waar men als vanzelfsprekend op je eerlijkheid rekent. Ook het bezoek aan een naburig vulkaaneiland en de indrukken op de boot waren uniek, zoals ook de dansavond met Griekse muziek en een Griekse dansgroep, die heel Europa vervoerde. Zo kan het dus eindelijk, mensen van alle Europese landen broederlijk bijeen bij cultuur en eten…eigenlijk heeft het lang geduurd voordat dat kon en als 2008 niet het 1929 van deze eeuw wordt, maar een moment van bezinning om het roer om te gooien, kunnen we ook de andere culturen in de wereld van mekaar leren genieten en tot één wereld en één natie komen uiteindelijk. Laat dat dan geen natie zijn waar het doel van het dagelijkse leven het eindeloos computergamen is en waar mensen moeten kunnen drinken om op een menselijke manier over zichzelf en de wereld te kunnen praten. Waar sommigen van hen die in ’t geheel geen alcoHOL drinken zich zwijgzaam in hun kaste terugtrekken. Waar iedereen niet moet thuiskomen met een hoop mooie dingetjes of soms prullen omdat men hen ooit een hoop  meebracht, waar de verkopers met andere dingen bezig zijn dan het betwisten van de krappe markt met mekaar.  Waar men karaoke’s en concerten in de namiddag zet in plaats van tot het eerste licht aanbreekt. Waar de brommers geruisloos rijden en de kranten niet volstaan met geweld van de beurs en ander geweld. Waar vrouwen er minder mee zitten dat ze niet miss universe zijn en mannen geen smartlappen over liefdesverdriet blijven voortbrengen. Waar iedereen op een niet stressy, ecologische manier door het leven kan...en zich vooral niet door zichzelf en anderen meer laat opjagen.  Waar, indien mensen nog alleen vallen op all-in formules, ze niet in het schransen de zin van het leven zien, ten koste van de kleine restootjes die echt iets op mensenmaat te bieden hebben. Waar je niet MOET als een kreeft terug thuis aankomen. Waar je kan genieten van het voor de gelegenheid, filosofische artikel dat iemand uit je dagelijks uit het niet meer zo oude en weer meer filosofische Griekenland naar het Internetland met niet meer door beursanalyses overspoelde hoofden stuurt.  Waar mensen blij zijn met het nuttige werk dat ze kunnen doen. Waar geen landen meer zijn met dure bars voor de grote officieren die regeren over volwassen mannen die hun eigen dag moeten doorkrijgen met de briljante ‘herschilder die stoeplijn nog maar eens’-ideetjes van hun superieuren...wachtend op hun ‘grootsere’ taken, na een telefoontje van het Pentagon of vanuit Evere(Nato). Om dat allemaal te veranderen zal om te beginnen het aanbod aan kranten dat men daar aanbood moeten diversifiëren(de gezamenlijke boulevardpers van Europa was aanwezig)…op enkele raar te vinden kwaliteitskranten na.

octo

15:54 Gepost door octo in reisroutes | Permalink | Commentaren (0) | Email dit | Tags: reisverslag kos |  Facebook |

28-09-08

Toeristen aller landen, vertrek op tijd eens

Wie al eens buiten het seizoen een voordelige boeking op het internet versieren kan, zal ook al wel hebben gemerkt dat vele idyllische plaatjes weinig bevolkt zijn. Wegens koopkrachtproblemen merk je dat vele ouderen ergens niet wegkunnen uit de koudere streken, terwijl ze maar al te welkom bij de zelfstandige uitbaters van warmere oorden zouden kunnen zijn.  Onderbenutte vliegtuigtuigen en hotels, is dat ook geen vorm van verspilling ?

Dan spreken we nog niet over al die oorlogslanden met een zonnig klimaat waar mensen uit koude landen niet naartoe durven vanwege het geweld. Allemaal absurditeiten waar de wereld nog moet mee afrekenen.  Een Palestijnse Kebap naast een Israelische ik weet niet wat, zonder schrik om te worden opgeblazen.

octo

12:52 Gepost door octo in reisroutes | Permalink | Commentaren (0) | Email dit | Tags: toerisme onderbezetting |  Facebook |

28-01-08

reisroutes

 

 

Reisverslag vogezen, provence, camargue, languedoc

Eigenlijk zouden de foto's en filmpjes voor hun eigen moeten spreken. De blijheid van de reizigers was dit keer maximaal en zorgde voor veel lachen, bovenop de wijsheden die de heerlijke landschappen en toestanden en beleefde, vriendelijke mensen die we tegenkwamen met zich brachten. Je moet het echt meemaken en er dan in de moment van genieten, want overbrengen is niet altijd evident, er gaat dan een stuk van weg. Tuf de kleine mobilhome was ook op z'n best.

Eeen mens heeft eigenlijk niet veel ruimte nodig om in te leven.

Even een reisschets voor diegenen die de route willen doen :

Langs de e411 naar Metz en dan tussen Metz en Nancy de gratise binnenbanen (de groene, niet de blauwe péages) Pont-au Mosselle , geslapen aan oude abdij...waar er juist die zondag een verbroederingsfeest tussen fransen en duitsers geweest was, we kregen ergens twee vlaggetje kado van een turk. Volgende dag richting Nancy...in Doremi(niet fasolla) gerust in geboortehuis Jeanne d'Arc. Het dorp zelf had enkele bewoners die een biologische tuin hadden met van alle bloemen en groenten kriskras, maar bewust naast mekaar geplant. Al hadden ze daar veel notenbomen dan heb ik er ook nog op de hellingeneen paar bijgeplant. Op het kerkhof lag een veteraan van de Koreaoorlog, een fransman, die op de dag van het overlijden of geboorte van Jean d'Arc gesneuveld was. Honderden jaren tussen, altijd al een nutteloze zaak gewest die oorlogen.

Ik zou de nummers van de banen die we volgden kunnen op de kaart opzoeken, maar als je die nodig hebt, vraag ze maar, ik zal ze tonen (op de kaarten veelal onderlijnd).

De dag bracht verder nog op 't eind Santenai-au-Pucelle (heerlijke namen die franse gemeenten soms) we sliepen er de tweede dag 1/10/07 met te luide klokken die tweemaal achter elkaar zeven uur luiden bijvoorbeeld. Ze hadden er een sympathieke goedkope pizzaman (pizzakamionettes, zosls in belgique frituren) en goedkope tot heel dure wijnen. De eersten zijn zeker zo goed denk ik Maar waar zaten we voor we daar toekwamen : weer een resum poetische namen ;
Opzoeken wat je niet begrijpt door de kaart -en toerismeboekjesleester gaf ook veel stof voor jolijt, evenzeer als een beetje frans met mekaar praten tussendoor (mocht dialekt hagelands tussen zitten en in-scène zetten van denkbeeldige situaties was ook altijd doodleukkoddig).

Beaune, (daar ?kregen we boven op de berg een uileg over hoe verwoestend snel de bergrivieren kunnen aanzwellen van een gepensioneerde leraar),Neufchateau...dat verstonden we nog. De N82 -D974naar Paray-le-Monial, Roanne, Tarare(geen grap), Feurs :ook de moeite...na 21 dagen reizen (30/9/07-20/10/07)lijkt alles al zover wegedeemsterd en toch komen er nog herinneringen boven, zeker met het zien van de foto's...

Wijndomeinen à volonté en F zag iemand die een brommer in gang probeerde stampen aan als iemand die in een wijnvatenpers aan 't stappen zou kunnen zijn (van waar ze zat kon ze de man z'n voeten niet zien, ik wel.

Dag3 :twee oktober, nen dinsdag. Roanne, Saint Etienne (veel groter dan gedacht), a bit futuristischer ook op bepaalde plaatsen, Firminy, Annonay (ah neeèh daar sliepen we dus niet)

eindigden in Bourg Argental...er bestaan geen twee verschillende plaatsen op de wereld

's Anderendaags zouden we na het zeer mooie Dieu-le-Fit in het poetische Poete-la-Val slapen.Gependel.Romans ligt daar ook in de buurt. Dag 5 ging van Vaisons-les-Romains(Mont Ventoux ook beklommen (Tuf dan) richting Mont Bruns-les-Bains, machtig mooie Provence déjà, men noemt die onderverdeling vd Provence daar Le Drome en ze zijn er niet ver naast. We gingen in Mont-Bruns-les-Bains naar het huis op de rots van onze overleden chambre-d'hote kennis van vroeger voor de tijd vd mobilhome kijken. René Aime zo noemt de man zo mooi, was overleden (wisten we al een paar jaar) en zijn huis stond te koop.

Dag 6 BONNIEUX, niet te missen...met 's avonds op de berg het machtige uizicht over de andere dorpen in de buurt en de wolken en regenboog die het schouwspel kwamen voltooien.

Ja, er was ook nog de vrouw met de hond in 't cafe en de eerste regen die die mensen daar sinds weken zagen en de Zwitsers die we daar ontmoeten. Als je van Mont-Brun-les Bains naar Bonnieux rijdt kom je van Le Drome in een streek waarvan de naam me even ontsnapt, maar echt wondermooi, 't begint met een L denk ik. Wat ligt daar nog allemaal waar we gestopt zijn : Roussillion,(grondstoffen voor verf uit stenen gaan zien) Lumière, Oppède-le-Vieux, Gordes en dan geslapen in Isle-le- Sorgue met de vele grote waterwielen op de kanaaltjes in de stad. Het was wereldkampioenschap rugby en dat hebben we wel laat gehoord daar op dat parkeerterrein.

't Is altijd machtig bij het donker worden te stoppen met rijden en dan een plaats te zoeken, wat te wandelen en 's ochtends na 't ontbijt alles bij licht even te bezien. 's Morgens was 't er markt, een kleurrijk schowspel van kruiden enz...net zoals zeven dagen later in Narbonne de zondagsmarkt.

Uitzonderlijk maakte F die namiddag eten klaar en rusten we wat, we zouden het nodig hebben want 's avonds zaten we een beetje per omleidinggeluk-ongeluk(vsp in namiddag) in Marseille met z'n lange kilometerstraten, jachthavenluxe, weer kampioenschap rugby, industrie...dus wij maar wat verderop slapen...op zoek naar het mooie Casis en het wat minder commerciele La Ciodat, waar de gebroeders Lumière, de uitvinders vd film van komen. Ook daar chique gezellige en minder chique gezellige buurten...echt ons ding...voor Cannes en Nice en de jetset, nee daar hadden we geen goesting en geld voor. In le Ciodat bleven we een nachtje ekstra slapen. F bakte heerlijke zelfgekochte forel van 2,5euro 't stuk met patatjes en een groentenmix...geweldigggoeeee evenement. Buiten seizoen mag je van halfseptember overal gratis parkeren in z'n brede woonlanen. We hebben eigenlijk nergens moeten betalen. (als je op de speciale plaatsen voor mobilhomes gaat wel...of je moet er op tijd vertrekken)

Paar gedichten geschreven terwijl f kookte, moet ze nog typen die gedichten.

Wat volgde daarop ...Salons de Provence, Baume; Saint Remi(is in belgie ook) en 's avonds Arles...heel mooie stad en je kan langs de rivier parkeren met andere mobilhomes.
Hebben we vaak gedaan, naast wateren geslapen (Maas, Rhone, Saone, binnenkanaal)...

Daar hebben we een schilder ontmoet (jar slavko, machtige schilderijen-zie google) die ons uitnodigde alhoewel z'n werken niet voor onze portemonee waren, zo bleek.

Verder dan naar Montpellier, Sète, Bézier(cape d'Agde, Valraz, de heerllijke Camargue met de wilde paarden, de roze flamingo's en tientallen andere soorten watervogels op de kanaaltjes vol met kleine bootjes waar ineens een 1914-vliegtuig, een geel nog wel laag over een kanaal vloog.

Volop BOUCLES de Rhone heet het daar...de rivier mondt op een machtige manier in de middellanse zee uit. Prachtig kleur-en lijnenspektakel, genoten van elk moment, gesurfd op de energie van de geest in gedachten en woorden. De Franse linkse kranten gelezen en bestudeerd :

'Libération' meer naar centrum dan je zou vermoeden van in Belgie te horen zeggen ? ' Le Canard Enchainé(de kanarie in z'n hokje), nogal intelektueel frans taalgebruik ? L'Humanité : meest leesbaar én meer dossierkennis en klassebewuster ? Aan zee weer ...tijd om te filosoferen over de cyclus dag nacht en de bigbangcyclus van 20 miljard jaar lang. Wake me up when it's time again to restart as radiation, atom, molekule, cel... us.

Nog in La Ciodat het nachelijke bagare uit café Mémé...waar men weer rugby keek zo te horen. 's Morgens de beste mop : ik kom terug binnen in de mobilhome waar het ontbijt al geurt en zeg tegen F “j'ai vu le fils de Fernandel”...F: “ et qu'est-ce-qu'il a dit” terwijl ze een fernadelgrijns met lachend ontblootte tanden nadeed. Echt die trok neig op Fernandel. Noot voor de jonge generatie(s) : Fernandel was een Franse komiek in onze jongen tijd (fernandel en de koe of fernandel in de reeks films over hem als pastoor in een dorp met z'n vriend en vijand de com.burgemeester) . Op reizen kom je ook karakters tegen die je thuis precies ook kent.

Dat kan la fille du boulanger zijn of wie dan ook toevallig op je weg komt. Beleefde mensen die fransen, onbekenden die je groeten op straat, in winkels, bij ons zouden ze je zot verklaren als je een frituur met onbekend volk binnenwandeld en “goeiendag iedereen” zegt.

Laat diegenen die toeristenbrochures schrijven maar de heerlijkheden onderweg beschrijven.
Wat kan ik nog toevoegen aan tips om te reizen : blij zijn ,kalm blijven, de tijd nemen.

Leren leven zonder tv, radio is ook goed, cd-tje opzetten waar je thuis geen tijd voor hebt, het ontdekken van wereldomroep vrt, of het franse radio 'nostalgie' in Mont Segur.

's Morgens een briefing : waar zitten we, waar gaan we naar toe...'s avonds konstateer je dat je dat niet helemaal gevolgd hebt. Zelfs als je geen boekjes over de streek meer hebt kom je zoals wij in Mont Segur (Kataren-historie) (zie da vinci-route) het engels-schots koppel tegen dat ons de tip voor het wondermooie, haast middeleeuwse-markt van Mirepoix (Aube-gebied)gaf. We permiteerden ons een resaurantje dat la Flambée heetten, hele aardige madam was er de chef.

Vandaar naar Narbonne dacht ik toch...na de zondagsmarkt (die tip gaven wij later na Mont Ségur aan het engels-schots koppel), dus dat kan toen niet geweest zijn...dus aan allen die dit verslag letterlijk navolgen...ge hebt bij deze omweg gedaan. Sorry. That's what make travel fun soms... niet té veel zekerheden willen inbouwen. Dus Narbonne kwam voor Mont Ségur.

Nog tips : Zie op de kaart ook even hoe hoog de bergen zijn als je niet teveel tijd in altijd klimmen van maar twintig kilometer maar paar uur in feite wil steken. Of koop een krant met de weersvoorspellingen. Slaapplaatsen : niet té geisoleerd, maar ook niet té druk en liefst niet in donker voortrijden. Geen alkohol in de dag, 's avonds oké, maar matig. Goedkoper in winkel, maar daar is bijna geen donker bier te verkrijgen. Voor gezelligheid al eens kop koffie of thee of zo in dag gaan drinken...van soep hebben ze op weinig plaatsen gehoord, vandaar de foto met het soepfeest op de affiche. Nog tips :orde in mobilhome houden, alles beetje vaste plaats geven.

. WC op tij ledigen (in franse openbare toiletten met groot gat in bodem bijvoorbeeld) Vele plaatsjes hebben goed e openbare sanitaire voorzieningen...soms zijn er onderweg zelfs borden voor mobilhomes war er ook een riool is. Op tijd halte houden natuurlijk.

Wat volgde er op dag 16 ? Ik vond het tijd voor de Languedoc. F had er nog niet door gereisd, ik wel...via Castelnaury, Castre voorbij, even Albi gevolgd; Vabre, de haute Provence, Bresac-meer; en een Lac nabij Salvetat waar we sliepen en een toevallige fransoos (de tweede al)ons vertelde over de flamingo roses in de camargue...het woord flaming doet hen waarschijnlijkj aan flamingo's denken.

De eerste was een marokaans-franse die ons in La Ciodat toeriep: “bonnes vacances -au boucles-de rhone.” Vabre was na lang rijden door de Languedoc-bergen heel mooi...met dank aan de deskundige co-reizigster die op de detailkaart een persoonlijk record niet-omrijden vestigde.

In Pont St Esprit, een oude gekend van vroeger van ons zouden we dan deze reis niet slapen, maar via Bollène belanden we in Saint Paul Trois Chateaux. Heel mooi bleek 's avonds(PS.er liep ne bedelaar met lange baard rond die op het stanbeeld vd king bouwdewijn zaliger in oostende leek heel mooi ook 's morgens...de visboer op de parkeerplaats( want er bleek geen visboer in 't stad) floot al van zes uur.

De schoenmaker wiens hond we 's avonds zagen kwam 's voormiddags lachend buiten bij de sympathiek lookende vrouw die een naai-herstelateliertje had. Gniffelgniffel. Er stond daar ook een prachtig huisje te koop op een marktje uit de 1000. But 'who needs a house when you have Tuf...and not enough money” Vergeten foto van te pakken. Nu ik eraan denk , van al die plaatsen die ik al opsomde,hebben we er in velen de kerken en kathedralen bezocht, geen twee dezelfde...van het kleine vochtige gebouwtje met metersdikke muren in Doremy tot de grote kathedralen van Mirepoix en Narbonne. Soms wel eens een kaarsje voor goede dingen gebrand.
We hadden ook kaarsverlichting in Tuf (naast tuf's lichtjes en batterijlantaarn...anders te vlug op)

Als we er dan eens een half kaars doorgedraaid hadden zei ik om te lachen tegen F “dat ze teveel verstookte”

Een dag later was het tijd om met de Misteral kennis te maken, koude, snijdende windvlagen die je op een zomerse herfstdag af en toe eens bij verassing omver proberen blazen.

In Nions kochten we de laatste kiek op de markt.

De voorlaatste nacht sliepen we in St Jean de Boumay op de markt, waarhet s avonds toch al kouder was, want al iets boven Lyon.(naar eind oktober dan). Provencezichten gedaan. Oostfrankrijkse huizenstijl à la Moesel en zo. We keken onze gedeelde boekhouding na en genoten weer van de plaatselijke fles van eergisteren voor kameraderie-gezind te dutten in tuf's hoogste verdiep.

De laatste dag, weer was de zon van de partij om alles zo mooi mogelijk te belichten...naar Dijon toe ...stopten we uiteindelijk om te slapen in Goncourt(prachtig klein dorp aan de Maas) jaja die vertrekt van ver in Frankrijk beste kindertjes, hebben jullie dat in den tijd niet geleerd ?

Men joeg er de koeien nog door 't dorp en de frères Huot hadden er vroeger een papeterie.

Er was een zaak, half-winkel, half café...en wij 's morgens weg ermee. Naar huis toe , de autoweg zoveel mogelijk weer vermijdend (ook wegens staking bij spoorwegen). Als je dan via Jodoigne in Tirlemont-Tienen aankomt, kan je zien dat Tienen eigenlijk een geweldig Noord-frans gehalte nog heeft... einde verslag...indien ik nu nog foto per foto zou bezien, kwamen er nog 100pagina's bij.blij

 

 

Het Zwarte woud en wij en Tuf-----

 

De vooravond vóór 't vertrek van de reis naar het Zwarte Woud. Een luchtballon vloog boven de Velpe en trok dan over m'n mobilhome, 'k fotografeerde hem toen net een vliegtuig overvloog. Net iets te laat om de ballon te zien kwamen een schoonzus van F op bezoek met teenage en bijna teenage kinderen. Hun fout of de fout van één van hen die te lang tv kijken gewild had. M'n landkaarten lagen op de tuintafel en na een vekenning van tuf the mobie, gaf ik een cursus kaartlezen aan de twee oudsten. Doet goed, jeudige bereidheid tot interesse voor iets reëls,...weg met die Harry Potter-mania. Nadien werden de oorden in Tuf een beetje verdeeld zodat we alles van ons eigen en afzonderlijk tijdens de reis vlug terugvinden zouden. Ik had me voorgenomen er speciaal op te letten van tijdens stops F eerst haar dingen te laten toen en ze letterlijk wat space te geven. Eerst bij 't klaarstaande ontbijt in Tuf beginnen begaan zijn met de dingen die ik te doen had...vergroot het concentratievermogen van de reispartner...zeker als 't een vrouw is die de dingen netjes gepresenteerd en ordentelijk wil doen. Onderweg enorm veel energie-windmolens gezien, in België praat men er nog voornamelijk over, in Duitsland zet men ze.

De windmolens deden me denken aan de verschillende verbanden tussen mensen...als je ze wil achterhalen in hun draairichting, bij wijze van spreken, valt op dat ze geplaatst naar alle mogelijke richtingen waar wind kan uitkomen zelden gelijktijdig draaien.

Een kleine 500km scheiden ons van het begin van 't Schwarzwald : A 2 naar Aachen en dan Köln, Worms,Ludwigshaven volgen (Heidelberg niet afslaan), Heilbronn, Karlsruhe en afrit 47 naar Ettelingen . Prachtig stadje waar we op een bruiloft voor de kerk arriveerden. Er was daar ook een kerk met prachtig moderne fresco's. De uitleg stond op een folder die F, tegen haar gewoonte in, bijna vergat te betalen...(moment op gevoelige plaat vastgelegd...was het 'ondeugendheid of vergetelheid,' zou ik later grappen) maar ja ik had de soepbomma haren sint Antonius van de verloren voorwerpen al van wat kleingeld voorzien. Een koppel nam een foto van ons en ik fotografeerde een oorlogsmonument. M'n laatste voorlopig. Ik nam me voor minder foto's van landschappen te nemen, want daar moet je ingezeten hebben eigenlijk. Dus lukte het me een foto te nemen van een meisje van een jaar of drie dat met een aanloopje over een zware, laag hangende ketting springen kon. In Marxzel werd er een eerste maal gekookt wijl ik wat uitrustte van de eerste grote trek. Op een bank naast het kerkhof met de twee oude, enigste graven. Iemand ook op een 20ste mei geboren, zoals diegene die m'n vader is, en dit ook allemaal nog graag gedaan zou hebben. Een vrouw kuiste de stoep voor de kerk en ik sprak met haar over het mooie dorp en de mis 's anderendaags zondags en de families waarvoor er die dag een mis was, net als bij ons.

Later zou ze ons in het open deurtje van Tuf komen zeggen waar er hogerop een goede slaapplaats te vinden was. 'Wellicht had haar zoon anders geen parking morgen', zei één van ons nog, goed bedoeld. We vonden die parking aan een manège voor Ijslandse pony's, prachtig gezicht al die paarden. Toch leek het F wat te druk met al die auto's en was het wel een openbare parking en niet een privé iets. Daarop voortbouwend zochten we nog wat verder en vonden een andere parking, heel rustig gelegen én bij een jongeren-tentenkamp waar wat gevoetvald werd. Later zouden ze wel wat boenk-muziek oppzetten, maar het deerde ons niet echt. In de midden -in -de-natuur gelegen brandweerkazerne waren een paar kinderen bij hun vader te gast...ze mochten de sirène eens laten loeien en een paar lichten doen zwaaien. De volgende dagen zou blijken dat heel het Schwarzwald heel goed van brandweerkazernes voorzien is.

Naar aanleiding van een droom vertelde F een verhaal over twee zussen en een broer.

Gewassen en gebreakfast ging het dan naar Burgbach en Calw(oude huizen 16de eeuw)(centrum houttransport per rivier vroeger) (zie foto kastaars van tientallen meter hoog die in konvooien aan mekaar vastgemaakt vervoerd werden), waar ooit Herman Hesse, de schrijver thuis was.

Overal, in elke gemeente een fontein en veel vrijlopend water. Spelende kinderen in het water.(zie film) Aanvankelijk, nog vergeten te vermelden, in de richting van Pforzheim, ooit 'in de tweede wereldoorlog zwaar gebombardeerd', las F uit haar toeristenboekje voor; gaven we een Liberiaan een lift. Heel goed gesprek mee gehad, zijn familie en kinderen ginder, z'n aktiviteiten hier enz... . “The sense of life is to get writ of the nonsense” vond hij een hele goeie oneliner van me.

Liebezell kwam in zicht nadat we hem afzetten. Eerste in een reeks kuuroorden. Niet voor ons budget op deze moment. Buiten op een warme rots zitten (het was een 35°) en pootje baden, deed ook al goed. Dan nog tegen een netel opgelopen en een mier in m'n broek en ik had m'n gezondheidsstippen gehad (op de achtergrond stond iemand die zich zorgen maakte dat ik m'n broek zou vuilmaken) terwijl ik me in m'n short zette. Er ging natuurlijk niemand anders in die stromende rivier en ik zal daar teveel risiko gelopen hebben om op te vallen). Het was er nogal deftig maar er stond toch een wensdroom waar kaartjes aanhingen. Vraag me niet meer wat, maar er zaten er spitsvondige tussen. De hele dag verder naar de avond en de spannende zoektocht naar een slaapplaats toe reden de boeren met hun hooimachines rond om de regen voor te zijn...het kon er dan ook machtig hooiig rieken zo op weg naar het midden en zuiden van het Swarchzwald.

Eerst dachten we aan een treinstationnetje in een stadje. Ons bedacht met de intuitie van F als kompas. Loonde..<